Pinkiezebrastrijder

Jaren altijd netjes geluisterd naar mijn ouders en "gewoontjes" gebleven.
Tot er bekend werd dat ik lijden aan een zeldzame ziekte en ik steeds zieke Gert en elke keer als er wat gebeurde nam ik een tattoo bij of Ik veranderde mijn haar.
Nu super heerlijk in mijn "vel" met ons wondertje Celia van 8 en mijn 12 jaar oudere man die zelf "gewoontjes" is gebleven.
Mijn man vindt mij nu supertof elke keer opnieuw verliefd of maar nou roses of dat ik het kaal scheren scheer.
Of weer een tattoo wil.(wat eigenlijk van de artsen niet mag)
Het maakt hem niet uit.
Dus niemand Met ons dus samen en dat vinden wij alleen maar heel erg grappig.